The curse is upon all of us.
But we are not at faults!
To collect thoughts and connect dots.

Curse of love, my love,
Curse of care, brother,
Curse of bond, my friend,
Blood, kin, and beyond.

But, for every curse, there is a chance,
That might seem second at first,
but for a lifetime it will stick with us,
Only if we embrace it at self behest,
Alike the tale of hare and tortoise.

Hitherto, we lived in parallel lines,
Belated, your smile crossed mine.
Then we spoke, and we laughed,
And then we sang, and we danced.
We are thus aware that we were,
For our purpose, joie de vivre!

There are only poems, no poets,
Art owns its own artist.
A deaf maestro's lullaby,
That we could finally,
Feel the friend in you and me,
Where serendipity serenades to our vivacious youth,
And the greatest relief lies in telling the truth.

പടിപ്പുറത്തേക്ക് നോക്കിയാൽ കാണുന്നത് ടാർ റോഡാണ്. ഗ്രിഗോറിയൻ കലണ്ടറിൽ ഇന്ന് പുതുവത്സരം. ചിന്തകളടക്കാനാവാതെ പടിപുറത്തേക്കുനോക്കി ചാഞ്ഞുകിടന്നപ്പോൾ കണ്ടത് സ്കൂൾ കുട്ടികളെയാണ്. അവർ ഇന്നും യൂണിഫോം ധരിച്ചിരിക്കുന്നു. ഇന്നവധിയല്ലേ? ആത്മഗതത്തിൽ തന്നെ ഉത്തരവുമുണ്ട്. ഇളം നീല ഷർട്ടുകൾ. ട്രൗസറിന്റെയും ഫ്രോക്കിന്റെയും നിറം ഓർക്കുന്നില്ല. കുട്ടികൾ നടന്നു ചുമരിൽ അലിഞ്ഞു.

അവർക്കു പിന്നിൽ വന്നത് ഒരു മൂരിവണ്ടിയാണ്. ഒഴിഞ്ഞ വണ്ടി, വൃദ്ധൻ വണ്ടിക്കാരൻ. തൊട്ടുപിന്നാലെ രണ്ട് മൂന്ന് ആൺകുട്ടികൾ വേഗത്തിൽ നടക്കുന്നു. വണ്ടിയിൽ ചാടികേറിയിരുന്ന് പോകാനാണ് ശ്രമം എന്ന് മനസ്സിലായി. അവർക്കു കുറച്ചുപിന്നിലായി കൂട്ടത്തിൽ തന്നെയുള്ള രണ്ട് പെൺകുട്ടികളും ഒരാൺകുട്ടിയും മെല്ലെ നടന്നു വരുന്നു. അവനാണോ പഠിപ്പിസ്റ്റ് ?

മൂരി ചുമരിൽ മറഞ്ഞു. വൃദ്ധനും പോയി. പിള്ളേരും. ഓർമ്മ, അത് പഴയകാലത്തിന്റെ സമ്പാദ്യമാണ്. പതിഞ്ഞസമയത്ത് അതിനു മനസ്സിൽവലിയ പ്രാധാന്യമില്ല. പക്ഷേ ഇന്നു ഞാൻ മങ്ങിക്കണ്ട ആ പഴയചിത്രം. ഞാൻ അറിയാതെ ചിരിച്ചുപോയി.

ഞാൻ ചാടിക്കേറാൻ ശ്രമിച്ച മൂരിവണ്ടി എന്റെ മനസ്സിലേക്ക് വന്നു. ഓടുന്ന വണ്ടിയുടെ വേഗത്തിനൊപ്പം ചലിച്ച്, ആ ഉത്തമമുഹൂർത്തത്തിൽ പുറക്കോട്ടുതിരിഞ്ഞ്, കൈകൾ വണ്ടിയുടെ പലകയിലമർത്തിയൂന്നി, ഇടയിലൂടെ അൽപനേരം വായുവിൽ സഞ്ചരിച്ച് പിൻഭാഗം പലകയിൽ തട്ടിയപ്പോൾ മുന്നിൽ നടന്നകലുന്ന കൂട്ടുകാരുടെ മുഖത്തെ ചിരി എന്റേതുമായിരുന്നു.

ഇളം കാറ്റ്.

ഒരു കൈയിൽ കണ്ണട, മറുകൈയിൽ പത്രം. അച്ഛൻ വരാന്തയിലേക്ക് വന്നു. ഒറ്റമുണ്ട്, വെള്ള ബനിയൻ, ആവശ്യത്തിലധികം ഭസ്മക്കുറി. ആകെമൊത്തം ധവളാഭം. കണ്ണടയിട്ട് കസേരയിലിരുന്നു. എന്നിട്ട് പത്രത്തിന്റെ മേൽത്തലപ്പിലൂടെ മുറ്റത്തേക്ക് നോക്കി. അമ്മ പൂജയ്ക്ക് പൂപറിക്കുകയാണ്.

അച്ഛൻ : ഭവതി പൂപറിക്കുകയാണെന്ന് കണ്ടറിയുന്നു.

അമ്മ : ഹോംസിന്റെ നിരുപമമായ വീക്ഷണബുദ്ധിയെ ഇന്ന് വീണ്ടും ഞാൻ അഭിനന്ദിക്കുന്നു.

അച്ഛൻ : നന്ദി പറയേണ്ട ഈ അവസരത്തിൽ ഇങ്ങനെ ചൊല്ലുന്നത് ശരിതന്നെയോ എന്നറിയില്ല.

അമ്മ : ശരിയല്ല.

അച്ഛൻ : എങ്കിലും…, പത്രവും ചായയും. അതല്ലേ കേരളീയരുടെ മൗലികാവകാശം? പത്രവായനേന തേയിലപാനീയനേന എന്നല്ലേ ഗുരുവാക്യം.

അമ്മ : രാവിലെതന്നെ വേണോ ലോ-കീ ഗീർവാണം? ഭഗവാന് പുഷ്പ്പാർച്ചന, ശേഷം ഭർത്താവിന് ചായ.

അച്ഛൻ : ദൈവത്തിന് പൂകൊടുക്കാൻ വേറെ എത്രയോ മഹിളകൾ ഈ നാട്ടിലുണ്ട്. എനിക്ക് ചായ തരാൻ നീ മാത്രമല്ലേയുള്ളു.

അമ്മ : അറിഞ്ഞതിൽ വളരെ സന്തോഷം.

അച്ഛൻ : "ദാറ്റ് വാസ് എ ഗുഡ് വൺ".

(അച്ഛൻ വായന തുടരുന്നു. അമ്മ അകത്തേക്ക് പോകുന്നു.)

---

അച്ഛൻ : അതേ…

അമ്മ : ദാ വരുന്നു.

അച്ഛൻ : ചായ വേണ്ട. ഒന്നിങ്ങോട്ടു വരൂ.

(ഭയങ്കര നിശ്ശബ്‌ദത. പിന്നെ കാലൊച്ച.)

അമ്മ : "ചന്ദ്രനിലും ഗുരുത്വാകർഷണം, മലയാളിക്കിന്നു ചായ വേണ്ട", എന്നാണോ പ്രധാനവാർത്ത?

അച്ഛൻ (പത്രം നീട്ടികൊണ്ട് ) : ഹ്രസ്വഹാസ്യം മതിയാകൂ, എന്നിട്ടിത് നോക്കു. അറിയോ ഇയാളെ?

അമ്മ : ഇത്…

അച്ഛൻ : അതെ, നമ്മുടെ മോൻ തന്നെ.

അമ്മ : ഇവനെങ്ങനെ…

അച്ഛൻ : വായിക്കാം. കേട്ടോളൂ.

പാലക്കാട് : പേരുവെളിപ്പെടുത്താനാഗ്രഹിക്കാത്ത പാലക്കാട്ടുകാരൻ പയ്യൻ അതീവ സുന്ദരനാണെങ്കിലും, മാതാപിതാക്കളുടെ സന്തോഷം ആഗ്രഹിക്കുന്നവനാണ്. സ്വന്തം ചിത്രം പത്രത്തിൽ കൊടുക്കാനുണ്ടായ സാഹചര്യം പയ്യൻ ലളിതമായി വിവരിക്കുന്നു. കഴിഞ്ഞാഴ്ച്ചയാണ് യൂണിവേഴ്സിറ്റി പരീക്ഷാഫലം വന്നത്. അതേ ആഴ്ചതന്നെയാണ് ചേച്ചിയുടെ റാങ്ക് വിവരവും, ഫോട്ടോയും പത്രത്തിൽ വന്നത്. ലഡ്ഡു ഭക്ഷിക്കുന്നതിനിടയിൽ പയ്യനേയും, പത്രത്തേയും, ചിത്രത്തെയും ഒരേവാക്യത്തിൽ അച്ഛനമ്മമാർ പ്രയോഗിച്ചു. പയ്യനിനിയും പല പരീക്ഷകൾ പാസാവാനിരിക്കുന്നതേയുള്ളു. എങ്കിലും അവരുടെ ആഗ്രഹസാഫല്യത്തിന് വേണ്ടി അല്പം പ്രയത്നിക്കണമെന്ന് പയ്യന് തോന്നി. അതിനുവേണ്ടി എന്നത്തേയുംപോലെ പയ്യൻ അമ്മയുടെ പേഴ്സിൽ നിന്നും അമ്മയറിയാതെ രൂപ കടം വാങ്ങി. അമ്മേ, അഭിപ്രായസ്വാതന്ത്രത്തിനിന്നു നമ്മുടെ നാട്ടിൽ വലിയ വിലകൊടുകേണ്ടതുണ്ടെന്ന് ഞാൻ മനസിലാക്കുന്നു. ഇനിയും കുറേ എഴുതണം എന്നുണ്ട്, പക്ഷേ ഫോട്ടോയുടെ വലിപ്പം കുറയ്‌ക്കേണ്ടിവരും എന്ന് ഈ ഉണ്ടക്കണ്ണൻ പറഞ്ഞത് കൊണ്ട് നിർത്തുന്നു . ഇൻക്വിലാബ്.

അമ്മ : ഇവന്റെ കാര്യത്തിൽ നമുക്ക് കുറച്ചുകൂടെ സൂക്ഷിക്കാമായിരുന്നു.

അച്ഛൻ : "പലാനാം പലവിധാനാം, ബഹ്വാനാം ബഹുവിധാനാം, അതിലൊരു വിധാനാം".

മനസ്സിന്റെ സന്തുലിതയെ തകർക്കാൻ വിശപ്പിനു സാധിക്കും. ഇതല്ല, വേറെന്തോ എഴുതാനാണ് ഉദ്ദേശിച്ചത്.

മനസൊരു കുളമാണെന്ന് കരുതി. അതിലേക്കു നീട്ടി എറിഞ്ഞ ഒരു പരന്ന കല്ല് പോലെ ആശയം തെന്നി തെന്നി ദൂരെ മറയുന്നു. പക്ഷേ അതൊരിക്കലും അക്കരെയെത്തുന്നില്ല. ജലാശയത്തിനു നടുവിൽ ആശയത്തിന്റെ പയനം പര്യവസാനിക്കുന്നു. പിന്നീട് എപ്പോഴോ ഒരു പഴയ ഓർമ്മ കൊളുത്തിയ പുതിയ ആവേശത്തിൽ, ആ ജലാശയത്തിലേക്കു നാം എടുത്തു ചാടുന്നു. മുങ്ങി നീന്തി ആശയത്തെ പുറത്തു കൊണ്ടുവരാൻ ശ്രമിക്കുന്നു. നീന്തി നീന്തി കുളത്തിന്റെ നടുവിലെത്തുമ്പോൾ, അവിടെ ഒരു ആശയദ്വീപ്! ചെറിയ പരന്ന കല്ലുകൾ കൊണ്ട് രൂപപ്പെട്ടിരിക്കുന്ന ഒരു അതിശയദ്വീപ്. ഓരോ കല്ലിലും തന്റെ കയ്യൊപ്പ് പതിഞ്ഞിരിക്കുന്നു. അതുകണ്ട് ആദ്യം ഒന്ന് അന്ധാളിക്കുന്നു, ഞാൻ താൻ തന്നെയോ ഇത് എന്ന് ചിന്തിച്ച്‌ ഉറ്റുനോക്കുന്നു. വലിച്ചെറിഞ്ഞ ആശയങ്ങളുടെ ഇടയിൽ നിന്നും ഒരു ചെറുപുളകം കുളിർപ്രവാഹത്തിലൂടെ തന്നെ തലോടുന്നു. മന്ദഹാസപുഞ്ചിരി ചുണ്ടിൽ വ്യാപിക്കുന്നു. സ്വാഭിമാനം രോമാഞ്ചമണിയിക്കുന്നു. ആശയത്തെ വീണ്ടും ഉപേക്ഷിച്ച്, വികാരം മാത്രം ഉൾക്കൊണ്ട് ഉപരിതലത്തിലേക്ക് ഉദിച്ചുയരുന്നു. വിടർന്ന ചുണ്ടുകളിലൂടെ ഒരു ചോദ്യം, ഇനി എന്ത്?

ഇതല്ല, വേറെന്തോ എഴുതാനാണ് ഉദ്ദേശിച്ചത്. എന്തായാലും അടുക്കള വരെ ഒന്ന് പോയി നോക്കാം.

Curiouser and Curiouser gets life at every random decision we make. I was labouring under the delusion that by not bothering to give a try at something, one was assured to be bad at it. If these words were short and catchy, it would have become my motto. Does that make any sense? Life is Schrodinger's cat all over again.

Bit of background, I moved to a different country to pursue the ever elusive higher education. Call it the autumn madness, I enrolled for an audition at the University's drama society. My first audition. All I wanted was to experience the process, and to mildly irritate the panel with uncouth improvisations. I auditioned for the role of Guy Tree, a homeless person carelessly wandering into a farm owned by two sisters. The sisters had inherited the farm from their recently deceased parents. Sisters adopts Guy Tree into their farm and household, and he helps them in managing the farm. I was asked to deliver a monologue of Guy Tree reminiscing his past; living in a busy city with his parents, and him wanting peace and quiet. When he eventually reach the farm which is extraordinarily quiet, he finds the silence intolerable. Done. We will let you know in couple of days. Two days later, I got a recall from the team.

Having no expectations is perhaps our greatest courage to attempt out of the ordinary deeds. And when someone identifies the petite potential in us, that discovery becomes the worst form of scaremongering. I was nervous going into the recall auditions because, around 80 members auditioned for this in the first round. Majority of them belonged to related fields of study, like Literature, Drama Studies, Gender Studies, Film Studies etc. I was an Electrical Engineer. Regardless of the outcome, I convinced myself to enjoy the experience.

Ben, brother of the two sisters running the farm comes into the play. Freddie played Ben's character. I played Guy Tree. A lengthy conversation between the generally insecure yet extroverted Ben, and the optimistic but introverted Guy was to be enacted for the recall auditions. After practising couple of times, we went into the audition room. The panel were ready when we were ready. For the fifteen minutes that I acted as Guy Tree, I saw only Ben in Freddie's form and an imaginary Ewe about to give birth in the corner of the room. The panel members were invisible to me. I was Guy Tree for that short period. I did not get the part, but I definitely enjoyed the experience.

So, what I wanted to say was : "Do it".

Many Peace.

How can it be put into words?
For love itself is just a word, borrowed.

---